பசுவும் அம்மாவும்

பசுவும் அம்மாவும்

எத்தனை மாதம் கழித்துப் போனாலும்
பசுவுக்குத் தண்ணிகாட்டி விட்டுத்தான்
நமக்குச் சோறு வைக்கிறாள்

ஆட்டு உரலில் நக்கிய வாய்மட்டி காயாமல்
பெருமூச்சில் அது பீய்ச்சியடிக்கும்
தவிட்டுத் துளிகளில் நனைந்தாலும்
செல்லமாகத்தான் தட்டுகிறாள் மன்னையில்

வந்திருக்கிறானே என வீடிராமல்
வால்போல் மூக்கணாங் கயிறிழுத்து
காட்டில் அவளின் அன்றையத் தடங்களைப்
பதிக்காமல் திரும்பமாட்டாள்
மாலைவரை

அச்சுவெல்லத் தேநீராற்றுகையிலும்
சிணுக்கோலியில் தன் கூந்தல் நீவுகையிலும்
பசுவின் காம்பாகத்தான்
பயன்படுத்துகிறாள் விரல்களை

புறப்படும் தேதிசொல்லிக் கலங்கடித்தால்
அதன்குரல் கேட்கும் வரைதான் எல்லாம்

எப்படி முயன்றாலும் முடியாது
ஒரு பசுவும்கன்றும் இருக்கும் வீட்டில்
அம்மாவுக்குச் செல்லப்பிள்ளையாக

வே.ராமசாமி
"கிணற்றுக்குள் முளைத்த மருதாணி "என்ற எனது தொகுப்பிலிருந்து